11.Straciłem ją na dobre.

#Ola

-No ja też nie chcę. A co byś powiedziała na Dortmund?-zadała nieśmiło pytanie Magda. Lekko się zesmuciłam i zamyśliłam.
-A co mi tam!! Mam gdzieś Marco! Jesteśmy młode! Możemy szaleć! Na podbój Dortmundu!! - przybiam piątkę z ucieszoną Megi.
-No i  to to ja rozumiem!! Będzie jeszcze lepiej niż tutaj!! Obiecuję Ci to!- przytuliła mnie przyjaciółka.
-To jak, idziemy do Sary??- pociągnęłam ją za rękę i poszłyśmy  do gabinetu naszej przełożonej. Kiedy załatwiłyśmy już wszystkie sprawy związane z naszym zatrudnieniem w Niemczech , wróciłyśmy do pracy. Ja zostałam na recepcji , a Magda przygotowywała pokoje na przyjęcie kolejnych gości. Modliłam się żeby niespotkać Marco ale wiedziałam że się bez tego nie obejdzie. Przecież dzisiaj się wykwaterowywują. Trudno jakoś to zniosę.
  Czas leciał a ja stojąc na recepcji przyglądałam się gościom hotelowym krążącym pomiędzy swoimi pokojami a wyjściem. Wszyscy byli wyluzowani, uśmiechnięci, nigdzie się nie śpieszyli. Cieszyli się towarzystwem swoich najbliższych. Dzieci cieszyły się tym, że rodzice poświęcają im nadzwyczaj dużo czasu. Kobiety chodziły dumne i przyklejone do swoich mężczyzn ,któży świata poza nimi nie widzieli. Ten hotel kipiał szczęściem.
-Halo , Ola! - ktoś mnie szturną.
-O przepraszam. Hej Mario.- lekko się ucieszyłam że nie było z nim przyjaciela.
-No witaj! Jak leci?- przezabawnie się do mnie uśmiechną.
-Jakoś leci..- spóściłam głowę- A u Ciebie?
-No dzisiaj wyjażdżamy i przyszedłem się jeszcze z tobą  pożegnać.
-Aha no to miłej podróży. - uśmiechnęłam się a Mario podszedł i mnie przytulił.
-Dzięki. Przepraszam za tamtego palanta. Widzę jak cierpisz, jak obydwoje cierpicie. Jesteś naprawdę świetną dziewczyną. Oddał bym wszystko byle mieć przy sobie kogoś tak wspaniałego jak ty. Mam nadzieję że się jeszcze spotkamy. -Mario położył dłoń na mojej twarzy i spojżał w głęboko w oczy. Jego twarz się przybliżyła, a jego usta lekko muskały moje. Nasz pocałunek stwał się coraz bardziej namiętny. Przypomniałam sobię jednak Marco i odkleiłam się od chłopaka.
-Będę tęsknić! -usłyszałam z jego ust ,po czym szybko odszedł wkierunku windy. Wtedy dopiero wszysko do mnie dotarło. Cholera jasna czy to wszystko miało znaczyć że ja nie jestem mu obojętna? Ale mi zależy na Marco!! Przestań z tego nic nie będzie! Szkoda sobie tym wszystkim głowę zaprzątać! Wracam do pracy.

#Mario
  Kiedy Marco opowiedział mi szczegółowo wszystko co się wydażyło pomiędzy nim a Olą, poczułem jakiś dziwny ścisk w sercu. Było mi jej strasznie żal. Nigdy nie spoykałem tak wyjątkowej osoby. Drobniutka , nieśmiała, zwariowana, słodka.... Nie była mi obojętna! Ale mamy taką umowę z Marco , że nigdy nie podrywamy dziewczyn które się podobają kumplą! Jednak kiedy ją zobaczyłem, zapomniałem o wszystkim istniała dla mnie tylko ona! Chciałem się nacieszyć ostatnimi momentami z nią. Kiedy ją przytuliłem ,poczułem zapach jej perfum, nie wytrzymałem musiałem ją pocałować! Ona chyba nie była z tego powodu zadowolona więc szybko się zmyłem.

#Marco
 Za chwilę wyjeżdżamy z hotelu muszę jeszcze raz spróbować porozmawiać z Olką. Ale jeśli niebędzie chciała mnie słuchać to uszanują to. Kiedy szczerze rozmawialiśmy z Mario uświadomiłem sobie jakim ja skończonym dupkiem jestem. Chciałem jej nie ranić,a zrobiłem to dwa razy! MAm nadzieję że ani Ola ani Magda nie trafią nigdy więcej na takiego dupka jak ja!
-To co Marco idziemy? - usłyszałem głos przyjaciela, który akurat wszedł do pokoju po walizki.
-No niestety ,trzeba! - złapałem za torbę i wyszliśmy z apartamentu. -Widziałeś może Olę? - zapytałem nieśmiało.
-Tak ,była na recepcji. Patrz tam stoi Magda pożegnajmy się!
-Taki miałem zamiar! -ruszyliśmy w kierunku szatynki.
-Hej Megi! Chcieliśmy się pożeganać! Za chwilę wyjeżdżamy! No to trzymaj się Mała!- tulił dziewczynę Mario.
-No to trzymajcie się! Miłej podróży!- uśmiechnęła się lekko wyswobadzając się z uścisku i spojżała na mnie.
-No dzięki! Mam ogromną nadzieję że się jeszcze spotkamy!- wziąłem Magde w objęcia.
-Jestem niemalże pewna że się jeszcze spotkamy i to całkiem nie długo!! - uśmiechnęła się.
-No zapraszamy do nas! Zresztą mamy numery telefonów , skype więc jesteśmy w stałym kontakcie zrozumiano?- pogroził palcem Gotze.
-Tak jest! Trzymajcie się! -wróciła do swoich obowiązków , a my zjechaliśmy windą na parter. Drzwi się otworzyły a ja ujżałem JĄ! Piękną jak zawsze, akurat żegnała jakiegoś klienta hotelu, kiedy nasze spojżenia się spotkały. Momentalnie uśmiech z jej twarzy znikł, to był dla mnie kolejny cios.Podeszliśmy do niej. Patrzyłem na nią nieprzerwanie. Chyba ją to krępowało ale nie mogłem się powstrzymać. Przypomniało mi się nasze pierwsze spotkanie. Już wtedy , meldując się tydzień temu , byłem zauroczony jej pięknem. Kiedy ją poznałem ,okazało się że jest nie tylko piękna ale i mądra!
- Wczym mogę pomuc?- usłyszałem jej głos kiedy nadeszła nasza kolej.
-Chcielibyśmy się wymeldować.- powiedziałem smutno.
-Proszę o karty i dowody tożsamości. - mówiła wciąż z tą samą obojętnością. Podałem jej ,a ona znów stała się jedynym obiektem który mnie interesował. Spojżałem na jej twarz i dostrzegłem samotną łze spływającą wzdłuż jej nosa. Chcąc ją ukryć jeszcze bardziej spuściła głowę w dół.
-Przepraszam! Ola proszę Cię nie płacz! -wyszeptałem łamiącym się głosem.
-Proszę rachunek , i dowody. Dziękuję i zapraszam ponownie! Życzę miłej podróży!- spojżała na mnie i na Mario. Wyciągając portfel , poczułem że już długo nie wytrzymam, oczy zaczeły mnie szczypać a w gardle miałem gigantyczną gulę.Pośpiesznie zapłaciłem i szybko wyszedłem z hotelu , zostawiając za sobą przyjaciela i kobietę po za którą świata nie widziałem. Szybko na parkingu znalazłem swój samochód, wrzóciłem walizki do bagażnika i usiadłem na miejscu pasażera ,gdyż nie byłem w stanie prowadzić , chwilę póżniej zjawił się przyjaciel. Spojżał na mnie zmartwiony
-Stary będzie dobrze! Jeszcze ją odzyskasz ,a za parę lat będziemy się z tego śmiać.-poklepał mnie po ramieniu.
-Tsaaa... - odwróciłem głowę w stronę szyby i ruszyliśmy. Całą drogę myślałem o Oli. Samotne łzy co jakiś czas spływały po mijej twarzy. Moje serce było podzielone na miliony malutkich kawalków, które mogła poskładać tylko ONA.W końcu jednak zasnąłem z myślą że straciłem ją na dobre.


#Ola

 Kiedy chłopcy wyszli miałam cholernego doła. Właśnie straciłam cudownego faceta! Kilka łez poleciało z moich oczu. Szybko się jednak ogarnełam! W końcu w pracy jestem. Wyszłam z recepcji i  udałam się w stronę toalety.Kiedy szłam moją uwagę przykół jakiś mały przedmiot leżący na podłodzę. Podeszłam bliżej i go podniosłam. Był to mały breloczek. Hej ale ja z kądś go znam! Tak już wiem to breloczek ,który Marco miał przy swoim portfelu! Uśmiechnęłam się,zaciskając go w dłoni i wróciłam do obowiązków.


 Kika dni później. Lot dziewczyn do Dortmundu.

-Ola boisz się?- usłyszałam wystraszony głos przyjaciołki.
-Czego? Przecież już nie raz latałam samolotem. - zaśmiałam się.
-Nie o to mi chodzi. Boisz się o to czy sobie poradzimy?
-A dlaczego niby miałybyśmy nie dać sobie rady? Hej! Megi! Dla nas nie ma nic strasznego!
-Racja! A co jak go spotkasz?- dopytywała dalej
-To pokaże mu że potrafię żyć bez niego, chodź obydwie wiemy że to nieprawda!- przytuliłam się do przyjaciółki, ściskając jeszcze mocniej w dłoni brelok Marco , z którym od kiedy go znalazłam, się nie rozstawałam. Zawiesiłam go spowrotem na szyi kiedy nasz samolot startował. Chwilę później zasnęłam rozmyślając o  dupku  ,którego obdarzyłam tak silnym uciuciem...


 


Napisałam kolejny!! Wiem taki trochę smutny ale będzie dobrze!!
A teraz taki mały szantaż!!!

 5 KOMENTARZY = KOLEJNY ROZDZIAŁ!! ;D

 Wszystko zależy od was!!!!!

10.Nie rób sobie kłopotu,bo ci jeszcze zdjęcie ze mnią do gazety zrobią i co wtedy. . .

#Ola 

   Poczułam jak ciarki przechodzą moje ciało. Oderwała się od niego. Marco spojrzał w moje oczy i powiedział:
-Ola, jesteś naprawde świetną dziewczyną i dlatego zasługujesz na to co najlepsze! Nie chcę Cię ranić ,bo bym sobie nie darował. Przepraszam za to, ale nie mogłem się powstrzymać. Źle się zachowałem. Wróćmy do opcji "przyjaciele". Nie lubię wakacyjnych romansów. Rozumiesz mnie?- mówił z przejęciem na twarzy.
-Ok rozumiem.-spóściłam głowę w dół i po chwili dodałam. - Muszę już iść! - i najszybciej jak potrafiłam zniknęłam z pola widzenia chłopaka. Chciałam być sama więc postanowiłam iść nieco inną drogą do hotelu ,tak aby mnie nie dogonił. W głowie miałam milion myśli na sekundę. Jeszcze raz analizowałam cały dzień. Każde zdanie wypowiedziane przez Marco. Zaraz kiedy doszłam  do wniosku że mu na mnie zależy, pojawiały się myśli wprost odwrotne. Ale jakby u nie zależało to by mnie nie całował! Chociasz gdyby jednak coś do mnie czuł to by o to walczył! Może by zaproponował żebyśmy przeniosły się na jakiś hotel w Niemczech czy coś... Nie , ja już sama nie wiem co mam myśleć! Jedno  jest pewne: cholernie mnie zranił! Do moich oczu zaczęły napływać łzy, świat jakoś dziwnie mi zawirował, poczułam się strasznie słaba...

#Marco
  Siedzieliśmy pod moim ukochanym klifem. Zabieram tam tylko osoby bliskie mojemu sercu. Ola jest wyjątkowa. Zupełnie inna niż Caroline. Jest  dobra, miła, świetnie się z nią bawię. Szczera do bólu,ale przy tym bardzo delikatna i subtelna. Zawsze pierwsze mówi ,a później myśli. Jak się zestresuje to zdarza się jej walnąć jakąś głupotę ale ja te momenty uwielbiam. Uwielbiam jak się czerwieni , uwielbiam jej minę kiedy się zorientuje co właśnie powiedziała. Jej uśmiech wyrażający wiecej niż wszystkie słowa świata. Kiedy jestem przy niej nic inne dla mnie nie istnieje. Cholera ,zależy mi na niej! A przecież nie chcę jej zranić. Ale nie mogę się jej oprzeć , muszę ją pocałować.
I zatonąłem w jej ustach. Czułem się taki szczęśliwy a zarazem byłem okropnie zły że nie mogę z nią być. Że nie mogą budzić się każdego ranka mająć ją obok. Że nie będę mógł zabierać jej na długie ,romantyczne spacery, kolacje, albo poprostu poleżeć w domu przed telewizorem. Wtedy zrozumiałem że muszę jej to powiedzieć. Delikatnie oderwałem się od jej ust, choć w głębi serca tego nie chciałem. Spojżałem w jej pięknę oczy i wiedziałem że muszę jej dać spokój. Z bólem serca powiedziałem:
- Ola, jesteś naprawde świetną dziewczyną i dlatego zasługujesz na to co najlepsze! Nie chcę Cię ranić ,bo bym sobie nie darował. Przepraszam za to, ale nie mogłem się powstrzymać. Źle się zachowałem. Wróćmy do opcji "przyjaciele". Nie lubię wakacyjnych romansów. Rozumiesz mnie?- jej reakcja mnie w sumie nie zdziwiła. Zasmuciła się poczym odeszł. Wiedziałem że muszę za nią pójść. Może się jej coś stać przezemnie, a teo bym sobie nie wybaczył. Pozbierałem nasze rzeczy i ruszyłem z Olą. W oddali zobaczyłem postać wyglądającą jak Ola, szła jednak inną drogą niż poprzednio. Powoli podążałem za nią. W pewnym momecie się zatrzymała, chwilę później upadła na chodnik. Aż zadrżałem! Podbiegłem do niej jak najszybciej potrafiłem. Była strasznie blada, pewnie zemlała. Przez głowę przelatywały mi różne myśli, wyjąłem telefon i wybrałem numer na pogotowie. Kiedy rozmawiałem już z kobietą przyjmującą wezwania, Ola otworzyła się otrząsnęła.Powiedziałem to tej kobiecie a ona stwierdziła że karetka nie jest już potrzebna , że to zwykłe omdlenie.
-Ola! Ola jak się czujesz? Wszystko ok? -pytałem zdenerwowany.
-Co się stało?- zapytała lekko zdezorientowana.
-Zemdlałaś! Dobrze że Cię zobaczyłem bo mogłoby się to źle skończyć.
-Dobrze już mi nic nie jest!- chyba przypomniało jej się wszystko.
-Chodź odprowadzę Cię do pokoju.- powiedziałem z troską w głosie.
-Dziękuję ale wezmę taksówkę. Nie rób sobie kłopotu,bo ci jeszcze zdjęcie ze mnią do gazety zrobią i co wtedy... - rzuciła, z żalem w głosię i watrzymała taxi, które akurat jechało.
-Ale Ola zaczekaj! Porozmawiajmy!- wykrzyczałem kiedy w końcu mnie dopuściła do głosu. Nie pomogło! Stałem jak głupi i patrzyłem na odjeżdzający samochód. Straciłem ją! Jaki ja głupi jestem. W ciągu tygodnia straciłem dwie kobiety! Co ze mną jest nie tak? Bo ja już sam nie wiem.
    Wróciłem do hotelu i  spakowałem resztę swoich rzeczy ,gdyż jutro popołudniu wyjeżdzamy. Wziąłem szybki prysznic i poszedłem do łóżka. Dług jeszcze rozmyślałem jak ją przeprosić ,jednak zmęczenie wzięło górę i zasnąłem.

#Ola

 Kiedy otworzyłam oczy zobaczyam zdenerwowanego Marco klęczącego koło mnie. Miałm dziwne plamki przed oczyma ,ale pochwili ustąpiły a do mnie dotarło co  się stało. Zemdlałam . Wtedy wszystkie emocje związane z Blondynem i tym co się działo zaczęły powracać. Powstrzymywałam się od płaczu. Odrzuciłam jego pomoc ,złapałam taxi i szybko odjechałam. W samochodzie jednak już nie potrafiłam nad sobą zapanować. Wybuchnęłam płaczem. Dlaczego to wszystko musi być tak trudne? Czy nie mogłam się zakochać w chłopaku, który mieszka tu na stałe? Wtedy z moich rozmyślań wyrwał mnie kierowca.
-Wszystko w pożądku?- zapytał uśmiechając się lekko.
-Tak tak! Przepraszam ale już nie wytrzymałam, musiałam sobie popłakać.- otarłam i odwzajemniłam uśmiech.
-Proszę chusteczkę!
-Dziękuję , za uprzejmość!
-Nie ma za co. Już prawie jesteśmy.
-Ile się należy?- zapłaciłam należną kwotę z małym napiwkiem i szybkim krokiem podążyłam do swojego pokoju. Magdy nie było. Pewnie wyszła gdzieś z Mario. Nalałam wody do wanny i spędziłam tam około 30min. Wtedy usłyszałam Megi krzątającą się po pokoju. Ubrałam się w piżamę i przytuliłam się do przyjaciółki.
-Ola! Coś nie tak?- zapytała a ja pokiwałam tylko głową twierdząco/
-Co się stało?- przejeła się.
-Marco się stał! -więcej już nie dałam rady powiedzieć. W gardle poczułąm wielką gulę. Zaczęłam ryczeć jak bóbr. Magda nic nie mówiąc pozwoliła mi się wypłakać.
  Odbyłyśmy długą rozmowę. Najpierw opowiedziłam jej o całym zajściu ,a później o tym co czuję do tego Blondyna. Zasnęłyśmy dopiero nad ranem. Bardzo pomogła mi rozmowa z przyjaciółką. Zawsze potrafiła mnie pocieszyć ale też pomóc spojżeć na sprawę inaczej. Za to ją kocham!
      Następnego ranka czułąm się już dużo lepiej ale postanowiłam go unikać. W dobrych humorach zjadłyśmy "śniadanie mistrzów"- bo tak Megi nazwała omlety z owocami , które spożywałyśmy. Po śniadaniu odrazu zaczęłyśmy pracę. W szatni przywitała nas Sara.
-Cześć dziewczyny! Jak tam? - zapytała z uśmiechem.
-Hej! A dobrze! A u Pani?- odpowiedziała za nas Magda.
-Leci po trochu.Mam dla was dobre wiadomości! Pozytywnie przeszłyście nasze szkolenie i szef zadecydował że chce was zatrudnić na stałę. Dostaniecie lepsze pieniądzę niż było we wstęnej umowię ale jest jedno "ale". - przerwała na chwilę trzymając nas w niecierpliwości.
-No ale jakie?-pomagałam jej.
-Będziemy musieli was przenieść na inny hotel, bo tu mamy komplet.
-A dokładniej gdzie?
-Chcecie być we dwie tak?- upewniła się.
- Tak!
- Więc do wyboru macie Petersburg w Rosji, Konya w Turcji i Dortmund w Niemczech.- spojżała na nas pytająco.
-Możemy się chwilę zastanowić?-zapytałam nieśmiało.
-Pewnie jakby co to wiecie gdzie mnie szukać.- udała się do swojego gabinetu.
-Jasne! No to jak? Gdzie chcemy zamieszkać?- zapytła podekscytowana Magda.
-Petrsburg odpada! Nie chce mieszkać w Rosji! Boję się teg kraju!- powiedziałam.
-No ja też nie chcę. A co byś powiedziała na Dortmund?





Jest i kolejny! Ale tak szczerze to zastanawiam się czy jest sens pisać kolejne bo mało osób to czyta! Jeszcze nie zdecydowałam ale......:(
Pozdrawiam stałych czytelników!! Mam nadzieję że rozdział się podoba!

CZYTASZ- KOMENTUJ!!!

9.Już lecę Ropucho! :D

#Ola

-Masz szczęście! -odpoiwiedziałam i przekręciłam głowę w jego stronę. Nasze twarze dzieliły centymetry. Marco spojrzał w moje oczy i już miał mnie pocałować kiedy do pokoju weszła Magda.
- Już jest...em! - kiedy nas zobaczyła zatkało ją. Leżeliśmy na podłodzem, niemal że się całowaliśmy. W dodatku ja w samym ręczniku a ciuchy obok mnie. No ładnie! Teraz nie będę w stanie jej wytłumaczyć że między nami nic nie ma. Że to tylko tak wyglądało. Przecież my się znamy dopiero 5 dni! Tu nie ma mowy nawet o zauroczeniu bo to też wymaga czasu. My o sobie nic nie wiem! Zresztą co ja sobie głowe tym zaprzątam! On i tak by mnie nie chciał!
-To ja może już pójdę...- odpowiedział zmieszany Reus. - Do zobaczenia!
-Pa! - odpowiedziałyśmy równo , kiedy Marco zamykał drzwi.
-Ola co to było? Czy ja o czymś nie wiem? Czy wy się całowaliście??- zadawała pytania nieźle zszokowana Megi.
-Co ty! Poprostu się wygłupialiśmy! Brałam prysznic , myślałam że to ty weszlaś do pokoju i poprosiłam o ciuchy ,okazało się że to on, później wyszłam bo mi nie chciał podać ,podroczyliśmy się  trochę i tak mnie łaskotał że na podłodze wylądowaliśmy. To wszysko! - opowiadałam znudzona.
-Ola!!! On na Ciebie leci!! Moja papużka chodzi z piłkarzem!! Nie wierze!!- podjarała się.
-Magda , oszalałaś? Nie chodzię z nim! Weź się uspkój!- wrzasnęłam zbulwersowana.
-Oj no dobra już dobra Ty Mój Wróbelku!!- śmiała się , a ja wznowiłam moje przygotowania do wyjścia. Mam nadzieję że nasz spacer jest nadal aktualny! Postanowiłam się upewnić i wysłać sms-a do chłopaka. "Przepraszam za tamto w pokoju. Ps. Czy nasze spotkanie nadal aktualne? " Nie musiałam długo czekać na odpowiedź. " Nie , to ja przepraszam! Nie powinno do tego dojść! Przyjaciele! Jeśli nadal chcesz gdzieś ze mną iść to jak najbardziej! ;)" Kiedy przeczytałam tego smsa od razu się uśmiechnełam , lecz gdzieś w sercu poczułam ukucie. Moja nadzieja, że coś z tego będzie została pogrzebana. "Przyjaciele"... Na co ja głupia liczyłam? Nie ważne! Postaram się być dobrą przyjaciółką , skoro nie mogę być kimś więcej. " To za dwadzieścia minut przyjacielu! Tym razem ja wybieram miejsce! ;) " -odpisałam , po czym wróciłam do przygotowań. Poprawiłam makijaż , włosy i założyłam wcześniej przygotowane ciuchy. Zeszłam na dół. Marco jescze nie było. Wysałam sms-a "Czekam Księżniczko! ;) ". Miałam zdecydowanie dobry humor! Wszystko mnie bawiło! Pomyślałam że to pewnie początkowa faza głupawki. I znowu zaczełam się śmiać , że tak pomyślałam. Mój telefon się zaświecił. Zobaczyałam koperte i podpis "Reus ;D ". Tekst wiadomości brzmiał " Już lecę Ropucho! :D " - i znowu wybuchnęłam śmiechem. Ropucho? Hahahaha.... Do różnych rzeczy mnie porównywali , ale do ropuchy pierwszy raz! Wtedy zobaczyłam zmierzającego w moim kierunku Blondyna. Dobrze wyglądał. Fajny t-shirt, szorty i beżowe Pumy.
- A ty co tak roześmiana? - zapytał , dziwnie na mnie patrząc.
-Z Ciebie Księżniczko! -wystawiłam mu język.
-Ropuszko możesz powiedzieć z czego dokładniej?- załapał i się ze mną droczył.
-Ropuchy nie mówią!
-To może Cię trzeba zamienić w księcia? - puśćił mi oczko.
-Sorry już raz dzisiaj próbowano! - ups..... ja to powiedziałam... Pomyśli pewnie że jakaś napalona jestem.... Znowu wtopa. Ale teraz trzeba jakoś wybrnąć.
- Może nieodpowiednia osoba się za to brała?
-Być może! - ohooo zorientował się że na niego lece, i daje do zrozumienia że to nie on jest moim księciem. W zasadzie to on jest księżniczką! -uśmiech wrócił mi na twarz.
- To gdzie mnie zabierasz?- zapytał zmieniając temat.
-To moja tajemnica! Dowiesz się na miejscu! -zaśmiałam się. -
-Nic nie powiesz?- zrobił minę zbitego psa.
-Nic! - byłam twarda.
-Ok! To jak było w pracy?
-Dobrze! A u Ciebie jak?
-Bywało lepiej, ale świat się nie wali.-posmutniał.
-Odzywała się?
- Próbowała przeprosić ale już za późno! Przejrzałem na oczy! Ona nie jest tego warta! Tego kwiatu jest pół światu! Zresztą nie mam zamiaru się z nikim wiązać! Mam dość tego wszystkiego! Randek, kolacji, sms-ów o treści " gdzie jesteś?" , " Kiedy będziesz?" , "Z kim tam jesteś? " ! Naprawdę , wyleczyłem się z kobiet na jakiś czas! -lekko się uśmiechną.
- Byle nie całkem! - wybuchnełam śmiechem.
-Nie, nie to mi nie grozi! - zaprzeczał przez śmiech.
-Ale wiesz, ty z Mario... Jak ktoś nie was nie zna ,to mógłby pomyśleć że wy parą jesteście!- dźgnełam go w bok.
-Zaraz do niego zadzwonie żeby jednak nie kupował mi takiej samej koszulki jak nosi. - udawał poważnego.
- Hahahahahah.... Nie mogę!! Hahahah...- złapałam się za brzuch, ledwo idąc. Mój śmiech był tak głośny ,że przechodnie zaczeli się dziwnie patrzeć.
-No co? Tak , tak ! Muszę to zrobić jak najszybciej! - błaznował dalej. - No dobra! Gdzie my idziemy? Gdzie ty mnie prowadzisz?
-Nie wiem! - wydusiłam z siebie nadal się śmiejąc.
- Jak to nie wiesz?- zdziwił się chłopak.
- Normalnie! Idziemy przed siebie! Przecież ja w tym mieście znam tylko cztery miejsca: Hotel, kręgielnia, park i targ!-nadal się śmiałam.
-Jesteś stuknięta!- pokręcił głową.
- Wiem! I za to mnie kochasz! - palnęłam! -Przyjacielu! - dodałam szybko , zeby jakoś to załagodzić!
-No to ba!!- śmiał się. Chyba zadziałało! Ufff....
- Zgłodniałam a ty? -szybko zmieniłam temat.
-No może weźmy coś na wynos!- zaproponował.
-Tam jest McDonald's ! Może Chicken Nuggets? - zaproponowałam.
-I Pepsi! Uwielbiam!- odpowiedział z enuzjazmem.
- To chodźmy!
     Stojąc w kolejce usłyszeliśmy rozmowę pary stojącej za nami. Wynikało z tego to że dzisiaj noc spadających gwiazd. Postanowiliśmy się udać pod klif. To to  miejsce w którym się upił po rozstaniu z Caro. Tam mieliśmy zjeść nasz posiłek przyglądając się niebu jednocześnie. Po drodze kupiliśmy jeszcze piwo, bo mi się zachciało. Bardzo fajnie się nam gadało. Nie zdążyłam się obejrzeć a już byliśy na miejscu. Usiedliśmy na piasku i wyciągliśmy opakowania z nuggetsami i Pepsi. Zajadaliśmy się w między czasie opowiadając sobie zabawne historie z dzieciństwa. Śmialiśmy się w najlepsze. Całkowicie zapomnieliśmy o gwiazdach.
-Marco chcesz trochę boo już nie dam rady!- błagałam go.
-Nie mam wolnej ręki. Podasz?- w jednej ręce trzymał napój a w drugiej telefon , który nam był niezbędny żebyśmy coś kolwiek widzieli.
-Otwórz buzie! - złapałam kawałek i go karmiłam. - Ał! Chcesz odgryźć mi palce?
- O przepraszam!- przeją się.
-Żartowałam!- wybuchnęłam śmiechem  i położyłam się na piasku.
- O Ty Ropucho!- rzucił wszystko i mnie zaatakował. A jego tajna broń na mnie to łaskotanie.
-Księżniczko proszę Cię już przestań!!
-Znowu  nic nie będe z tego miał! - udawał obrażonego , ale nadal mnie łaskotał.
- Oddam Ci ostatniego nuggetsa! -zaproponowałam z nadzieją że uda mi się go przekupić.
-Hmmm... No dobra niech Ci będzie.- puścił mnie a ja posłusznie oddałam mu pudełko z nuggetsami.
-MMmmmmmm...Pyszne... - wygłupiał się. Kiedy jadł, siedziłam chwilę w ciszy. Przyglądałam się niebu i myślałam o tym wszystkim  ,co mnie spotkało po wyjaździe z Polski. Z moich rozmyślań wyrwał mnie głos blądyna.
-Halo!! Ropuszko a Ty co tak nic nie mówisz?
-Ropuchy przecież nie mówią! - wystawiłam mu język.
-To może należy Cię odmienić całusem... - usłyszałm, po czym blondyn doś zdecydowanym ruchem się do mnie zbliżył. Nasze czoła i nosy się zetknęły. Poczułam jego oddech na swojej twarzy. Marco delikatnie musną moje usta swoimi. Poczułam jego lekki zarost, jego dłoń na moim policzku. Nasze usta się ponownie zetknęły. Tym razem na dłużej. Pocałunek był coraz bardziej namiętny. Położyłam dłoń na jego policzku. W mojej głowie panowała taka przyjemna pustka. Nie myślałam o niczym.
Nawet o Marco. No  może jednak troszkę o nim myślałam. Poczułam jak ciarki przechodzą moje ciało. Oderwała się od niego. Marco spojrzał w moje oczy i powiedział ....................




JEST KOLEJNY!!!!!!   Dziękuję wszystkim którzy chcę to wgl czytać....;D   <3
Nie mam ostatnio weny za bardzo ale postanowiłam jednak coś dodać. Mam nadzieję że choć jednej osobie się spodoba!:D Pozdrawiam!!

CZYTASZ = KOMENTUJ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!  

               JAJJJJJJJJ!!!!! Polska-Dania 3-2 !!!! <3   Dziękuję Panowie!!!!  <3

8.Zależy Ci na nim a takie głupoty wygadujesz. . .

#Ola

 O poranku poczułam delikatne promienie słoneczne na mojej twarzy. Były tak ciepłe że zdołały mnie obudzić. Lekko  się przeciągnęłam i pomyślałam o tym jak pięknie jest za oknem, jakie mam szczęście że tu trafiłam. Mam świetną prace, poznałam ciekawych ludzi... Hmmm... Baaaardzo ciekawych.... Przypomniała mi się wczorajsza akcja. Sama nie wiem co o tym myśleć...  Ciągle analizowałam każde nasze spotkanie od poznania się , do słów Mario-"-Ola , przepraszam Cię za tego idiotę! Za to co Ci powiedział i za to że Cie chciał zabrać na spacer po to abyś poznała Caro... Jak się trochę pozbiera to go nauczę jak się zdobywa kobietę." Zaintrygowało mnie to ostatnie zdanie. Czy on coś do mnie czuje? Czy poprostu mnie tylko lubi? Czy też może chciał się tylko zabawić? Hmm... Jakie zabawić? Przecież do niczego nie doszło! Ani nawet nie było blisko!
Dziewczyno , co ty sobie myślisz!? Mam zbyt wybujałą fantazje!! To tylko wakacyjny KOLEGA!!! - biłam się z myślami dobre pół godziny. Postanowiłam się trochę wyluzować i przestać o tym myśleć. Zerknełam na zegarek ,który wskazywał godzinę 7:40. Nagle usłyszałam jakiś dziwny hałas. Zdziwiłam się co to może być. Po chwili zorientowałam się że to mój brzuch. Po cichutku założyłam pierwsze lepsze luźne ciuchy związałam włosy w luźną kitkę i postanowiłam zjeść śniadanie i  przejść się po mieście. Zanim zeszłam na śniadanie napisałam jeszce kartkę dla Megi żeby się nie martwiła. Zamkęłam drzwi i z uśmiechem na twarzy ruszyłam w stronę windy. W hotelowej restauracji było całkiem sporo ludzi jak na ósmą godzinę. Doładnie za 5 ale to szczegół. Na swoje śniadanie wybrałam musli z jagurtem i świeżymi owocami. Kiedy już dostałam wszystko czego potrzebowałam usiadłam przy wolnym stoliku tyłem do wejścia i rozkoszowałam się posiłkiem. Przyglądałam się starszemu małżeństwu , które siedziało obok. Mieli pewnie po 70 lat a byli w sobie  zakochani jak nastolatkowie! Trzymali się  za ręce i obdarowywali serdecznymi uśmiechami ,rozmawiając przy tym. Odwróciłam wzrok na duże lustro które było za barem. Patrzyłam w nie chwilę zamyślona i nieobecna. W lustrze ciągle widziałam wychodzących i wchodzących ludzi. Nie zwracałam na to większej uwagi, do czasu jak zobaczyłam w nim dwóch facetów. To byli Marco i Mario. Schowałam trochę głowę żeby nie widzieli że ja ciągle patrze lustro. Zatrzymali się w drzwiach i patrzyli w moją stronę . Wyglądali na zdenerwowanych. Mario chyba chciał wejść. Marco kiwał głową przecząco, po czym odwrócił się i oszedł. Mario zdezorientowany i zrezygnowany poszedł za nim. Zrobiło mi się cholernie smutno. Oparłam łokieć o stół podpierając na nim czoło. Mój wzrok był wbity w wnętrze miski. Łezka spłyneła po moim policzku. Nagle poczułam czyjąś dłoń na swoim ramieniu. To był Mario. Przetarłam szybko twarz i uśmiechnęłam się.
- Hej Mała! Jak tam?- zapytał z tym swoim rozwalającym uśmiechem.
-Hej! Dobrze a u Ciebie?- recytowałam stałą gatke.
-No powiedzmy że też dobrze. Lece po coś do jedzenia i się dosiądę. Nie będę przeszkadzać?- zapytał z błagalnym wzrokiem.
-No co Ty!! Leć ,leć!! Czekam!- pośpieszałam go.
-Zaraz będę! -krzykną odchodząc.
-Co za matoł! - powiedziałm pod nosem. - Ale i tak go lubie! -wyszczeżyłam się.
-Już jestem z moim musli!!- cieszył się jak głupi. -Jak ja Cię kocham ty sobie tego nie wyobrażasz!! - mówił namiętnie do miseczki.
-O Mario też mam musli!!-zauważyłam. -Pyszne tutaj mają!- rozkoszowałam się kolejną łyżką posiłku.
-Lubisz?
-Ba! Uwielbiam!! - zaśmiałam się.
-Żółwik Mała!!
-Żółwik... - odpowiedziałam i przybiliśmy sobie i znów zajadaliśmy się. - A co u Marco? Jak on  się czuje po tym wszystkim?- w końcu zapytałam lekko zdenerwowana. Mina mario zrzedła. Nie był to chyba najlepszy moment na o pytanie. No ale teraz to już za późno.
-No wiesz... Kaca ma jak cholera! Ale to przejdzie szybciej niż złamane serce... Wiesz ,tyle co ten chłopak już przeszedł przez dziewczyny to my wszyscy jego koledzy razem wzięci tyle nie cierpieliśmy. On zasługuje naprawdę na kogoś wyjątkowego. Caro próbowaliśmy mu wybić z głowy już na początku ich znajomości ale się nie udało. Później zdradziła  go a on niec! Wybaczył jej to! Może się przez to pogniewasz ale jak zaprzyjaźnił się z tobą to miałem nadzieję że coś z tego będzie i że da sobie spokój z jędzą - Caro...- zamartwiał się.
-Mario proszę Cię! Czemu niby tak myślałeś? Ja i Marco? To nie realne!! - drążyłam temat.
-No rozmawiacie po nocach godzinami, zaprosił Cię na spacer...- wymieniał ale szybko mu przerwałam.
-Przez telefon rozmawialiśmy tylko raz jak mu psa zamordowali, a na spacerze miałam poznać jego teraz już ex. Więc proszę Cię nie wymyślaj mi tu głupot. denerwowałam się ale żeby to ukryć sztucznie się uśmiechnęłam.
- Pozatym....- przerwał, uniusł brew i się uśmiechną
.-Pozatym to co?- próbowałam się jak najszybciej dowiedzieć.
-Powiem Ci innym razem bo ktoś tutaj idzie.- powiedział i spojżał za mnie. -Cześć Marco!
-Cześć Wam! - odwróciłam się i zobaczyłam blondyna z bukietem kwiatów.
-To ja może was zostawię.. - zaproponował Mario i nie czekając na odpowiedź odszedł.
-Cześć Marco! - powiedziałam skrępowana.
-Hej! Ola , chciałbym Cię przeprosić za moje wczorajsze zachowanie. Nie powinienem tak reagować... Tyle dla mnie zrobiłaś. Czuję się jak ostatni idiota. To była dla mnie okropnie trudna sytuacja. Wiem że to mnie nie tłumaczy ale postaram Ci się to wynagrodzić. Jeśli oczywiście po tym wszystkim będziesz mieć w ogóle ochote na mnie patrzeć.- skruszony się tłumaczył.
-Marco rozumiem Cię! Racja poczułam się wtedy hmm... zraniona? Ale już o tym zapomniałam. - uśmiechnełam się szczerze.
-Ale ze mnie idiota! Proszę to dla Ciebie na przeprosiny.- wręczył mi kwiaty.
-Dziękuję! Piękne są! Przestań! Nie mów tak! Kazdy ma chwilę słabości!- szturchnęłam go w ramię.
-Chodź tu!- powiedział blondyn i przytulił mnie. Znów TE jego perfumy... Tak na mnie działały... Tkwiłam tak w jego objęciach przez chwilę. Chciałam żeby ta chwila trwała wiecznie. Czułam się tak bezpiecznie.
-Przeprosiny przyjęte! Teraz leć na śniadanie to dobrze zrobi na kaca! -dźgnęłam go w brzuch.
-Ej ej! A to za co! - uśmiechną się udając obużonego.
-A musi być za cos? Tak po prostu! A co? - uniosłam brew.
-Oj dobrze dobrze już się nie złość! Złość piękności szkodzi!- pogroził mi.
-Oooo kochany o to się nie martw! Gorzej już być nie może! Nawet jakbym się cały czas złościła!- powiedziałam z udawaną powagą.
-Coś ty oszalała!? Jesteś piękną kobietą! Wiesz ile facetów marzy o tym żeby mieć choć w połowie tak piękną kobietę jak ty?! Ty sobie tego nawet nie wyobrażasz! -mówił (chyba) całkiem serio.
-Przestań proszę Cie! Lustra pękaja jak się przelądam! - wybuchłam śmiechem.
-Ja kobiet nie rozumiem!- powiedział zrezygnowany.
-Widać! - wymskneło mi się. Jego mina się diametralnie zmieniła. -Kurczę Marco , przepraszam! Nie chciałam! To nie tak! Wybacz...- zażenowana spóściłam głowę. Wtedy usłyszałam jak krzesło się odsuwa. Marco wstał i odszedł bez słowa.
-No ładnie! Olka jaka ty głupia jesteś!! Następnym razem sobie chyba język odetne jak palnę taką głupotę.- biłam się po głowię.-Było już tak dobrze! Zależy Ci na nim a takie głupoty wygadujesz.-wtedy usłyszałam odsuwające się krzesło i czyjś głos.
-Mówiłaś coś może do mnie?- to był Marco!
-Absolutnie! To do siebie! Chyba nie podsuchiwałeś?-zapytałam zarumieniona.
- Wszystko słyszałem! Dosłownie wszystko!- udawał poważnego.
-Czyli?- dopytywałam.
-Nie słyszałem tylko jak mówiłaś " Takie głupoty wygadujesz." Nic więcej.. A co ominęło mnie coś ciekawego? -śmiał się.
-Nie nie! Użalanie się nad sobą..- odetchnęłam z ulgą , choć nie byłam pewna.
-Co robisz wieczorem? Może byśmy gdzieś poszli? Tak na przeprosiny?- zaproponował  słodko się uśmiechając. Zaśmiałam się. -No co? Nie chcesz?- przeją się.
- To nie tak tylko.... Czy my zawsze musimy wychodzić gdzieś na przeprosiny? Poza tym ja się nie gniewam! Chyba że ty.
-Racja! A jak palec? - złapał za moją dłoń. Mmmm... Miał takie silne , miękkie dłonie.
-Dobrze już.
-To może poprostu gdzieś razem wyjdziemy jak przyjaciele? - zapytał nadal trzymając moją dłoń.
-Jak przyjaciele? Zgoda! - posłałam mu szczery uśmiech , który odwzajemnił. - Jedz bo do obiadu nie zdążysz! -zawołałam kiedy zauważyłam nadchodzącą Megi. Marco  póścił moją dłoń a Magda się przysiadła.
-Cześć wam! - powiedziała. Chyba była w lekkim szoku po tym co zobaczyła.
-Heja! Jak się spało? -odpowieniałam jej.
-A dobrze dobrze! A Ciebie co tak szybko tu pognało? - marszczyła czoło porozumiewawczo.
-Spać nie mogłam to pomyślałam że zjem i na spacer pójde , ale te dwa głupki mnie zatrzymały!- popatzyłam na Marco , śmiejęc się.
- Oooo przepraszam! W takim razie na spacer pójdziemy wieczorem ale już bez dodatkowych atrakcji! -powiedział wstając z fotela z pustą tacą.
-Ok mi pasuję!
-To o 8 będe czekać tam gdzie zawsze! Miłego dnia wam życzę! Do zobaczenia! Pa Megi! - krzyczał odchodząc.
-Pa! - odpowiedziałyśmy równo.
-Możesz mi powiedzieć o co tu chodzi?- zapytała zdziwiona Magda! Opowiedziałam jej wszystko ze szczegółami a w między czasie kończyłyśmy śniadanie.
-No no!! Ktoś tu się zakochał!! - uiosła brew.
-Oszalałaś?! My się znamy zaledwie kilka dni! -odpierałam ataki przyjaciółki.
-Tłumacz się tłumacz... Ja i tak swoje wiem! - olała mnie.
-Dobra dobra! Lepiej się zbierajmy do pracy! -szturchnęłam ją, po czym podziękowałyśmy za śniadanie i udałyśmy się w stronę recepcji.
-Dzień dobry Sara!- wrzasnęłyśmy uśmiechnięte.
-O cześć dziewczyny! Dobrze że już jesteście! Muszę was o coś zapytać! - przerwała a my czekałyśmy o co może chodzić.- Coś często widuję was z tymi piłkarzami. Czy was coś łączy?
-Zaprzyjaźniliśmy się.
-Chcę was tylko poinformować że my nie ponosimy konsekwencji w razie jeśli którejś by się coś stało. Możecie robić co chcecie , to wasze życie , tylko na siebie uważajcie! To gwiazdy! Już nie jedną naiwną skrzywdzili. A teraz się przebierajcie i do pracy! -uśmiechnęła się do nas.
-Będziemy pamiętać!-odpowiedziałśmy udając  się do szatni dla personelu. Tym razem nas rozdzielili. Ja byłam na recepcji a Megi sprawdzała czy wszystkie pokoje są gotowe na przyjęcie gośści. Czy jest czysto , czy wszystko działa i takie tam... Dzień mi się strasznie dłużył! Nie mogłam się już doczekać spotknia z Marco. Widzieliśmy się kilka razy w ciągu dnia , kiedy gdzieś wychodzili ale to nie to samo. W końcu zegar wybił 19:00 i  moja zmiana dobiegł końca. Jest! Nareszcie!! Popędziłam jak poparzona do pokoju. Wyjęłam z szafy wszystko co potrzebne i udałam się pod prysznic. Po 20 minutach ,kiedy już suszyłam włosy, do pokoju weszła Megi. No bo kto inny.
-Madziu słoneczko ty moje podasz mi tą bieliznę co leży na łóżku bo zapomniałam zabrać ze sobą? - błagalnym głosem zawołałam.
- Dobrze kochanie! Już podaję! - usłyszałam głos.
-Marco? Oszalałeś nie wchodz! Jestem nie ubrana!-zaczełam krzyczeć  ale mimo to drzwi się otworzyły.Zobaczyłam rękę , a w niej moja bielizna.
-Marco ty idioto!- wybuchnęłam śmiechem.
-Idioto? A przed chwilą było słoneczko ty moje! - śmiał się.
-Głupek!- krzyknęłam zapinając stanik.
-Może potrzebujesz pomocy?-usłyszałam chwilę później.
-Dzięki poradzę sobie! A mógłbyś mi podać jeszcze te ciuchy? -prosiłam.
-Sorry ale tak wygodnie mi się tu leze że mi się nie chce.-bajerował mnie.
-Kochanie ty moje jedyne no proszę Cię!!- śmiałam się.
-Przykro mi i tak Ci nie wierze!- był nie ugięty.
-Ooooo ty! To nie patrz bo jestem w ręczniku!- wychyliłam głowę zza drzwi.
-W ręczniku mówisz?- uniusł brew znacząco.
-I w bieliźnie! No już zasłaniaj oczy!- śmiałam się.
-Nie patrz!
-Już?
- Nie!!
-Patrze!
-Nie!
-Za późno!
-Głupek- wystawiłam mu język.
-Ooooo.... Teraz to zobaczysz!- zerwał się z łóżka i ruszył w pogoń za mną. Oczywiście nie miałam szans.
-Mam Cię! I teraz zobaczysz! - śmiejąc się położył mnie na ziemi i zaczoł łaskotać.
-Nie!!  Marco! Proszę cię! Już wystarczy! - jąkałam przez śmiech.
-A co ja z tego będę miał? -droczył się.
-To że Cię nie zabiję! - wierzgałam się.
-Oj no dobra już Cię puszczam.- powiedział i położył się obok mnie.
-Masz szczęście! -odopiwiedziałam i przekręciłam głowę w jego stronę. Nasze twarze dzieliły centymetry. Marco spojrzał w moje oczy i ...........




Witam wszystkich którzy wgl to czytają!!!
Dziękuję za nominację i za komentarze kochani!! ;D  <3
Oddaję kolejny pod waszą ocenę... Co prawda średnio mi się podoba ale trudno...;D

CZYTASZ- KOMENTUJ!!!

 

A tu macie jednego z najbardziej podziwianych przezemnie ludzi w tym kraju!!! ;D

Kuba!!! <3 

 

The Versatile Blogger
Zostałam nominowana do "the versatile Blogger" przez Piszczu26!! Dziękuję!! <3


Zasady konkursu:
1.Podziękować nominującemu u niego na blogu.
2.Pokazać nagrodą "versatile Blogger" u siebie na blogu.
3.Ujawnić 7 faktów dotyczących samego siebię.
4.Nominować 8 blogów które na to zasługują.
5.Poinformować o tym fakcie autorów nominowanych blogów.


7 faktów dotyczących mnie.
1.Tak naprawdę mam na imię Paulina! :D
2.We wrześniu idę do liceum... :/
3.Jestem leniwa....
4.Nie przepadam za Nutellą!! O.o
5.Nie mogę żyć bez piłki nożnej.
6.Nie lubię prostować włosów i się malować.
7.Nie lubię bałaganu!!



Blogi które nominuję:
http://dortmund-pszczoly.blogspot.com/
http://co-los-ze-soba-przyniesie.blogspot.com/
http://julka-i-gotzeus.blogspot.com/
http://fellinlovewithbvb.blogspot.com/
http://karolina-marco-and-patrycja-mario.blogspot.com/
http://reusowa.blogspot.com/
http://jameinbrudermarcoreus.blogspot.com/
http://bvb-mojamilosc.blogspot.com/

 

 

 

7. Ty gnoju! A ja myślałem że jesteśmy przyjaciółmi!!

#Ola

- To jak? Gdzie idziemy? - zapytałam entuzjastycznie.
-Witaj! Zabiorę Cię w fajne miejsce. Tam poznasz moją UKOCHANĄ!....-odpowiedział Reus i ruszył w stronę chodnika. Coo?? UKOCHANĄ??? Moja mina zrzedła. Byłam w szoku! Jak ukochana? Nic nie mówił że kogoś ma! Myślałam że coś zaiskrzyło. Widocznie się myliłam. Zresztą co ja głupia sobie myślałam. Przecież on nie chciał by kogoś takiego jak ja! Skąd mi w ogóle przyszło coś takiego do głowy. Szliśmy chwilę w ciszy. W końcu Marco postanowił ją przerwać.
-Jak było w pracy?- zapytał jakby go to obchodziło.
-Pracowicie! Dzisiaj dość dużo ludzi musieliśmy zakwaterować , sporo osób dzisiaj też opuszczało nasz hotel, także sam rozumiesz... Ale nie jest źle! W Polsce napewno nie zarabiałybyśmy tyle co tutaj! Pozatym miasto jest piękne , fajni ludzie , jedzenie też smaczne. Mam nadzieję że nas tutaj zatrudnią na stałe! Jak nie w tym hotelu to może nas przeniosą do któregoś z pozostałych hoteli  z sieci. Zobaczymy za kilka dni.- nawijałam żeby ukryć to że się zasmuciłam na wadomość że kogoś ma.
-Będzie dobrze! Jeśli wszystkich obsługujesz tak jak nas , to głupi by byli jakby Cię nie zatrudnili!-mówiąc to lekko mnię obją ale tak po przyjacielsku, na pocieszenie. Poczułam jego perfumy. Uśmiechnęłam się i poczułam że moje policzki robią się czerwone. Miałam nadzieję że tego nie zauważy lecz..
-No nareszcie się uśmiechnęłaś! Już myślałem że mnie nie lubisz czy coś, ale się zawsydziłaś więc jednak mnie troszeczkę lubisz ,prawda?- chytrze spojżał na mnie.
-To nie moja winna że jestem bardzo nieśmiała! Od zawsze boję się chłopców! Już jak miałam 3 latka ,a mój przyjaciel od zabawy mi się oświadczył, uciekłam przestraszona! I to naprawdę nie jest zabawne!! - próbowałam się tłumaczyć , żeby nie myślał że mi się podoba.
-Oj dobrze ,dobrze! Ty mi się tu nie tłumacz!-zaśmiał się chłopak.
-Czy ty nie jesteś zbyt pewny siebię? -zapytałam , udając oburzoną.
-Ależ skąd!! Oszalałaś? Ja taki normalny , nieśmiały i spokojny chłopak...- udawał.
-Aaaa ... No tak... Zapomniałam! Oj Marco , Marco! A mówiłeś że to Marco jest tym zwariowanym!-zarzuciłam mu.
-Sorry ale mam dzisiaj dobry humor! Bije mi dzisiaj! - wyszczeżył się. -Już prawie jesteśmy! - jego uśmiech był jeszcze większy. Chyba za nią tęsknił. Ale po co mu ja? Po co dzwonił? Po co mnie zabrał na ten SPACER? Żeby mnie upokożyć? Muszę coś wymyśleć żeby jak najszybciej wrócić do hotelu! Może Megi mi pomoże. W tym momęcie Marco się zatrzymał. Staną jak wryty! Mina też mu się zmieniła. Był w szoku , nie mógł oderwać od czegoś wzroku . Koło fontany stała jakaś kobieta i czule żegnała się z jakimś facetem! Śmiała się jak głupia. Całowała się z tym facetem, obściskiwała, a na koniec klepła go w pupę i zadziornie pomachała , kiedy odchodził. To były sekundy...
-To ona? -cicho wydusiłam z siebie.
-Ona... - odpowiedział wściekły chłopak i ruszył w ich stronę. - Ty kretynko! Jak mogłaś! Znowu?! -wykrzyczał jej prosto w twarz wściekły chłopak. W tym momencie tamten facet się odwrócił. Marco na niego spojżał wzrokiem zabujcy i szybkim krokiem ruszył w jego kierunku. Tamten nie zdążył zareagować. Marco z całej siły przywalił facetowi z pięści w twarz. - Ty gnoju! A ja myślałem że jesteśmy przyjaciółmi! - odrazu podbiegła do niego "jego dziewczyna" . Próbowała go odciągnąć od leżącego chłopaka,krzyczała coś. On ją odtrącił. Facet , wykorzystał chwile nieuwagi Reusa i mu oddał , po czym kobieta go złapała za rękę i niemal że odbiegli. Ja podczas calego tego zajścia stałam jak wryta. Nie wiedziałam co mam robić. Kiedy para znikneła w ciemności , podbiegłam do blondyna , który siedział na środku ścieszki i wycierał dłonią krew.
-Boże Marco nic Ci nie jest?- zapytała.
-Nie nic! Zostaw mnie.- powiedział zdenerwowany.
-Ale Marco! Nie...- nie zdążyłam skończyć bo mi przerwał.
- Zostaw mnie samego! Nie rozumiesz?- wykrzyczał. Zamurowało mnie. Posłusznie odeszłam. Byłam roztrzęsiona. Postanowiłam zadzwonić do Megi. Opowiedziałam jej całą historię. Była w strasznym szoku. Zastanawiałyśmy się czy powinnyśmy poinformować Mario. Po chwili jednak zdecydowałśmy że mu powiemy , ale poprosimy go żeby udawał że nic nie wiem. On  go lepiej zna , wie czy może mu przyjść coś głupiego do głowy. Umówiłyśmy się że będzie na mnie czekać koło windy w hotelu. Przyśpieszyłam kroku. Myślałam o tym wszystkim. Poczułam samotną łze spływającą po moim policzku. Szybko się jednak opamiętałam. Przecież nic mi do tego, my się tylko kolegujemy. To tylko taka przelotna znajomość ,są na wakacjach nudzi im się. Później kontakt się urwie. Halo, przecież wszyscy tak robią! Przypomniały mi się zeszłoroczne wakacje. My też taką wakacyjną znajomość nawiązałyśmy. Nic nowego! Problem w tym że Marco ma jakąś dziwną moc , która na mnie działa! Ale z drugiej strony nie on jeden tak na mnie działał! Widocznie nie ma w nim nic wyjątkowego! Przestań już o nim myśleć!- Biłam się z własnymi myślami , próbując sobie go wybić z głowy. Weszłam do hotelu i zobaczyłam Magdę. Nie była jednak sama stał kolo niej już Mario. Miało go tu nie być! No trudno. Przywitałam się. Miał smutną minę. Pewnie już wie.
-Chodź tu Mała! Biedna musiałaś na to wszystko patrzeć! -przytulił mnie. - Już dawno mu mówiłem żeby dał sobie z nią spokój! Już raz go zdradziła. Nigdy jej nie lubiłem. Zresztą z wzajemnością! Wiele razy się przez nią kłuciliśmy! Ropucha jedna! Opowiedz w skrócie co i jak ! Jeżeli do tego czasu nie wtóci pójde go szukać.-mówił zły Mario. Mam nadzieję że nie na mnie! Opowiedziałam im jeszcze raz wszystko co zaszło. Marco dalej nie wracał.
-Chyba wiem gdzie on może być. - powiedział po chwili Mario.
-Jesteś pewien? A co jak go tam nie będzie? - zamartwila się Megi.
-Nie jestem pewien. Może zrobimy tak! Ja i Ola pójdziemy go poszukać na mieście, sprawdzimy kilka barów, park i miejsce gdzie uwiebiał chodzić z Caro, a Magda zostanie w hotelu na wyadek jakby wrócił. Może być? - zaproponował przejęty Mario.
-Dobrze , tylko daj mi minutkę przebiorę buty na wygodniejsze! - poprosiłam.
- Dobra ja też jeszcze pójde po bluzę!- powiedział chłopak i pobiegł w stronę windy. Ja również udałam się do pokoju i założyłam moje ukochane "Nike Free Run". Chwilę później wyszliśmy razem z hotelu. Ja poszłam posprawdzać czy nie ma go w którym z barów niedaleko miejsca tego całego zdarzenia, Mario natomiast sprawdzał czy niema go w jego ulubuionym miejscu w tym mieście. Umówiliśmy się że jeśli które kolwiek z nas go znajdzie od razu dzwoni do pozostałej dwójki  i czeka na reszte, tak żeby Marco nie widział chyba że będzie zagrożenie , to może wkroczyć. Pobiegłam więc do pierwszego baru. Weszłam , ale nie było zbyt dużo ludzi. Rozejrzałam się, lecz nie widziałam chłopaka. Poszłam sprawdzić jeszcze w toalecie. Tam też go nie było. Sprawdzałam kolejne. Kiedy wchodziłam chyba do 6 już baru, poczułam że mój telefon wibruje ,wyjełam go z kieszeni i zoaczyłam że to Mario. Odebrałam.
-Znalazłeś go?- natychmiast zapytałam z nadzieją.
-Tak! Siedzi na wybrzeżu kompletnie zalany. Cyba właśnie zasną. Weź taksówkę i powiedz żeby cię zawiózł pod adres który ci wyślę sms-em. To niedaleko. Ja tam będę czekał. Pomożesz mi go zaciągnąć do tej taksówki.- mówił ze straszną powagą w głosie.
-Dobra. Już łapię taksówkę. Do zobaczenia!- rozłączyłam się. Minutę później dostałam smsa z adresem. Pokazałam taksówkarzowi i ruszyliśmy. Strasznie się denerwowałam. Dojazd trwał 8 minut.  Kiedy taksówka się zatrzymała ,zobaczyam Gotzego. Szybko wysiadłam i poprosiam mężczyznę , aby chwilę zaczekał. Podbiegłam do bruneta.
- Gdzie on jest? - zapytałam zdenerwowana.
- Chodź ! Szybko!  -zawołał i szybkim krokiem ruszył przed siebie. Szliśmy kawałek ścieżką , po czym zboczyliśmy z niej i szliśmy przez jakieś krzaki. Chwilę później na widok tego miejsca zaparło mi dech w piersiach. Piasek , morze , ogromny klif , skały , gwiazdy. Nie dziwię się że lubił tu przychodzić z dziewczyną! Bardzo romantyczne miejsce! Właśnie Marco! Gdzie on jest?
-Tam jest! - powiedział , jakby czytał w moich myślach brunet.-Śpi.
-Weźmimy go pod ręce i zaprowadzimy do taksówki.- podeszliśmy do blondyna. Obok leżała butelka chyba po whisky. Dźwignęliśmy go. Był kompletnie pijany. Przebudził się trochę i zaczą coś mamrotać.
-Oooo Mario przyjacielu! Mam nadzieję że tobie mogę ufać! Nie przelecisz mi dziewczyny prawda? Zresztą co się pytam  i tak nie powiesz.
-Marco siedź lepiej cicho jutro pogadamy. -zwrócił się do niego przyjaciel, olewająć to co mu przed chwilą powiedział.
-O a to kto? Caro? Ciemo jest nie wiedzę! Jak mogłaś mi to zrobić? Ja bym za tobą w ogień skoczył a ty co? Skaczesz ale po moich ko.. ko.. kolegach...-jąkał niemalże płacząc.
-Stary to nie Caro! To Ola!
-A to przepraszam! -wydusił z siebie. Reszta drogi minęła w ciszy. Z taksówki zadzwoniłam do Magdy ,żeby czekała przy tylnim wejściu. Pokierowałam taksówkarza , jak ma tam dojechać. Nie chcieliśmy żeby go ktoś widział w takim stanie. A  jak wejdziemy od tyłu to nie będziemy musieli daleko iść do windy. Plan wypalił. Widziała nas tylko Sara z recepcji. Zaprowadziliśmy go łóżka i chwilę porozmawialiśmy.
-Dziewczyny wielkie dzięki za pomoc! Gdyby nie wy , nawet bym nie wiedział co się stało!- przytulił nas.
-Nie ma sprawy! Uznałyśmy że powinineś wiedzieć.-pocieszała Megi.
-Ola , przepraszam Cię za tego idiotę! Za to co Ci powiedział i za to że Cie chciał zabrać na spacer po to abyś poznała Caro... Jak się trochę pozbiera to go nauczę jak się zdobywa kobietę. - rzucił Mario.
To ostatnie zdanie mnie nieco zszokowało. Czy może Marco mu coś o mnie mówił....




Oddaję do czytania następny!!! Czyta to wgl ktoś?
CZYTASZ - KOMENTUJ!!!!!!!!!!!!! BARDZO O TO PROSZĘ!!
Podoba się? - zostaw komentarz!
Nie podoba się?? - zostaw komentarz!!
Pozdrawiam!! ;D